یه حبه قند
یادداشت زیر مربوط به دوست عزیزم آقا یعقوب اکبری زاده است:
یه حبه قند را یک سال و اندی پیش دیدم. البته فیلم محصول سال 89 است. من فیلم را در سینما ندیدم؛فیلم را وقتی دیدم که در شبکه فیلم های خانگی توزیع شد. نمیدانم چرا همان موقع ننوشتم. شاید چون به خودم میگفتم بچه تو را چه به این حرف ها. به هر حال.
مهمترین ویژگی این فیلم برجسته به نظرم این است که شخصیت هایش در عرض هم اند و شخصیت اصلی و فرعی به خصوصی ندارد. این ویژگی برجسته من را به یاد نمایشنامه باغ آلبالوی مرحوم چخوف انداخت. نمیدانم کجا بود که خواندم مرحوم چخوف آخرین نویسنده ای بود که این توانایی را داشت که نمایش نامه ای بنویسد که خصوصیتی که گفتم را داشته باشد. این را هم بنویسم که خیلی ها سعی کرده اند همچین کاری بکنند ولی نتوانسته اند.
یه حبه قند تنها فیلم سینمای ماست که
یادداشت زیر مربوط به دوست عزیزم آقا یعقوب اکبری زاده است:
یه حبه قند را یک سال و اندی پیش دیدم. البته فیلم محصول سال 89 است. من فیلم را در سینما ندیدم؛فیلم را وقتی دیدم که در شبکه فیلم های خانگی توزیع شد. نمیدانم چرا همان موقع ننوشتم. شاید چون به خودم میگفتم بچه تو را چه به این حرف ها. به هر حال.
مهمترین ویژگی این فیلم برجسته به نظرم این است که شخصیت هایش در عرض هم اند و شخصیت اصلی و فرعی به خصوصی ندارد. این ویژگی برجسته من را به یاد نمایشنامه باغ آلبالوی مرحوم چخوف انداخت. نمیدانم کجا بود که خواندم مرحوم چخوف آخرین نویسنده ای بود که این توانایی را داشت که نمایش نامه ای بنویسد که خصوصیتی که گفتم را داشته باشد. این را هم بنویسم که خیلی ها سعی کرده اند همچین کاری بکنند ولی نتوانسته اند.
یه حبه قند تنها فیلم سینمای ماست که این خصوصیت را تا حدود زیادی دارد. که این هنر فیلم نامه نویسی رضا میرکریمی را میرساند. البته فیلم مهمان مامان هم این خصوصیت را تا حدود زیادی داشت که به نظرم بیشتر مدیون داستانی بود که فیلم نامه از آن اقتباس شد. آن داستان را هوشنگ مرادی کرمانی نوشته بود.
فیلم خصوصیت های برجسته دیگری هم داشت که احتمال میدهم زیاد گفته و نوشته شده باشد. ولی شاید به این یکی کمتر پرداخته شده باشد. میگویم شاید چون من خیلی پیگیر حواشی و نقد های سینمایی و غیر سینمایی نیستم.
من کاری به حواشی و اتفاقات جشنواره فجر سال اکران یه حبه قند و ماجرای رفتن یا نرفتن یه حبه قند به اسکار ندارم. به این هم کاری ندارم که میرکریمی گفته برایش مهم نیست از چنین جشنواره ای جایزه بگیرد. راستش را بخواهید من در مفید بودن یا نبودن جشنواره فجر تردید دارم. به عبارت بهتر درباره ماهیت وجودی جشنواره فجر سوال دارم. و مگر آقایان اصولگرا و اصلاح طلب جای آباد برای مملکت گذاشته اند که این یکی آباد باشد.
افسوس که سیاست زدگی بیجای ناشی از بی جنبگی در همه جای مملکت ما خیمه سنگینی زده است.
دور جدید جشنواره فجر یواش یواش شروع میشود. احتمالا هم رستاخیز درویش و چ حاتمی کیا و امروز میرکریمی شانس های اصلی امسالند.
حالا که هرکی به هرکی است من هم میگویم دوست دارم میرکریمی برنده سیمرغ امسال باشد. چه کسی از این فیلم نامه نویس و کارگردان برجسته متعهد ارزشگرا بهتر. ارزشگرایی مگر به ریش و تظاهر است. خداییش چه کسی فیلم هایی مثل میرکریمی دارد. اینجا چراغی روشن است شاید کمی ضعیف بود ولی در عین حال داستانی قوی داشت. زیر نور ماه هم فیلم خوبی درباره روحانیت و حوزه بود. حقیقتا درد دل اصلی مردم درباره روحانیت بود. اگر کودک و سرباز را قبول ندارند نداشته باشند ولی بدانند یکی از معدود فیلم هایی بود که نوع زندگی ایرانی را نشان میداد. خیلی دور خیلی نزدیک هم خیلی فیلم برجسته و متفاوتی بود. اگر قبول ندارند فقط یک فیلم مثل آنرا یا اصلا در سبک آنرا نام ببرند تا ما هم ببینیم. به همین سادگی هم متفاوت معنا گرا و خیلی چیزهای دیگر بود. با مرگ ایوان ایلیچ تولستوی مقایسه کنند تا بفهمند. این ها را خیلی تند تند نوشتم. امیدوارم فیلمی را از قلم نینداخته باشم. ضمنا میرکریمی از آنها نیست که به قول مرحوم دکتر زرین کوب یک کار هنری بکند و آنرا مرتبا تکرار کند.
