دیوار ریه ای این غریبان
للباقی
کسانی که کرونا به ریه شان آسیب جدی می زند و تنگی نفس شدیدی می گیرند، می گویند در روز چند بار مرگ را با چشم های خودمان می بینیم و تمنای مرگ می کنیم. این ها نهایتاً چند روزی با این مشکل، دست و پنجه نرم می کنند؛ یا خوب می شوند یا از این درد، خدای ناکرده با مرگ راحت می شوند... .
اما کسانی هستند که گازهای خردل و مواد شیمیایی مثل موریانه، دیواره های ریه شان را خورده است و سی و چند سال است که سرفه های شبانه روزی، طاقت شان را طاق کرده است و نفس های عاریه شان با کپسول های اکسیژن و قرص و داروهای خاص و اسپری های سرتاید و قطره های دیگاتکس و آرتلاک ی ست که باید برای تهیه شان کفش های آهنی بپوشند و در به در برای بالا آمدنِ نفس شان بدوند، آیا پیدا بکنند آیا نه ... .
جانبازان غریب و مظلوم شیمیایی، خاموش و بی صدا در روز چند بار شهید می شوند و زنده می شوند. ولی همچنان علی رغم دل های خون و سینه های پر درد شان، پای همان آرمان های نخستین مانده اند.
آقایان یقه سفیدِ خستهی واداده! بدانید شما درست بر روی دیوار ریه ای این غریبان، خانه گزیده اید؛ و بترسید از روزی که این دیوارها با آه و حسرت این مظلومان فرو بریزد ... .
بعدالتحریر: امروز توفیقی بود خدمت آقای غلام دلشاد عزیز برسم. سرفه هایش مثل همیشه برایم طعم موسیقیِ حماسیِ زندگی را داشت؛ سایه اش مستدام.
للحق
