دارایی های آخرم خرج تو
شنبه 9 مرداد 1395 :: نویسنده : محمد طاهری
للباقی
اولش آهسته بعد کم کم سرعتت بیشتر شد. هرچه صدایت می زدم نمی شنیدی. دیگر داشتی می دویدی. هرچه بالا و پایین پریدم ندیدی. همین طور رفتی تا به آن سنگ بزرگ رسیدی. چه قدر دلم برایت سوخت وقتی آن ارتفاع مهیب را دیدی. فهمیدم هرّی دلت ریخت. چه قدر تنها شده بودی. راهِ پس، سقوط از یک ارتفاع خیلی مهیب و هولناک بود؛ راهِ پیش هم شرم و حیایی بود که آسان تر از سقوط از آن پرتگاه وحشتناک نبود. من هم کلافه شده بودم که بهترین انتخاب تو چیست. پیش تر به من گفته بودی همه راه های رفته و به مقصد نرسیده ات را. مرور می کردم برای آخرین راه. یک آن به ذهنم آمد حسین هست.
چه حکایتی ست که آخر خط که می رسی کربلا با همه عظمتش رخ نشان می دهد. آخر خط هم که باشی حسین دست تو را می گیرد؛ تازه نهیبت می زند که مرد سرت را بالا بگیر!
با حسین میشود شروع کرد. اصلاً با او باید شروع کرد و با او تمام. مَحیایی و مَماتی.
این راه آخر است. نترس!
میدانم سخت ست اما میشود. میشود قسمش داد به کاشف الکرب ش. میشود قسمش داد به خواهر عقیله اش. میشود قسمش داد به علی اکبر جوانش. میشود قسمش داد به علی اصغر شیرخوارش. و مگر این قسم ها آسان ست؟
جمیع اهل سماوات را مگر چه شده است که این مصیبت این چنین برایشان سنگین و بزرگ آمده است؟ پس میشود قسمش داد به همین مصیبت عظمی.
و حتماً میشود از خدا بهترین اجر مصیبت را گرفت؛ افضل ما یعطی مصاباً بمصیبته.
این دارایی های آخرم را خرج تو می کنم.
للحق
