محشر صغری

محشر صغری

شنبه 9 مرداد 1395 :: نویسنده : محمد طاهری

للباقی

 

گاهی در همین حوالی و همین دور و بر، قیامت هایی به پا می شود بی آنکه کسی بفهمد و صدایی بلند شود و چشمی ببیند. محشر کبری فقط همانی ست که در علم خالق کریم مشخص شده است. اما محشرهای صغری همین دنیا و همین حوالی هم رخ می دهد. مجالی پیش می آید که دیگر هیچ بنی بشری توان کمک به تو را ندارد. نه پدر و مادر نه خانواده نه دوستان و آشنایان نه مال و فرزندان. نه معذرتی پذیرفته می شود و نه در خواست بازگشتی وَالامْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّه

 

تو در میان هیاهوی جمعی اما پیش خودت غریب ترین عالمی. این را که می فهمد؟ که را توان کمک است؟

من اما این غربت را می پسندم. حس زیبایی ست. حسی که به هیچ داشته ای توان اتکا نداشته باشی؛ حتی دین حتی ایمان حتی تقوا حتی آرمان حتی مجاهدت حتی ... .

 

تنها نقطه اتکا در تنهایی و غربت، صاحب غربت کبری حضرت حق تبارک و تعالی ست.

 

من می ترسم از این که حق مرا لایق غربت نداند.

 

للحق

 

 

 

بعدالتحریر:

 

اَللّهُمَّ اِنّى اَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ مالٌ وَلابَنُونَ اِلاّ مَنْ اَتَى اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلیمٍ

 

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ یَعَضُّ الظّالِمُ عَلى یَدَیْهِ یَقُولُ یا لَیْتِنىِ اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبیلاً

 

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ یُعْرَفُ الْمُجْرِمُونَ بِسیماهُمْ فَیُؤْخَذُ بِالنَّواصى وَالاَْقْدامِ

 

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ لا یَجْزى والِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَلا مَوْلُودٌ هُوَ جازٍ عَنْ والِدِهِ شَیْئاً اِنَّ وَعْدَ اللَّهِ حَقُّ

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظّالِمینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَلَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوَّءُ الدّارِ

 

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ لا تَمْلِکُ نَفْسٌ لِنَفْسٍ شَیْئاً وَالاَْمْرُ یَوْمَئِذٍ لِلَّهِ

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ یَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اَخیهِ وَاُمِّهِ وَاَبیهِ وَصاحِبَتِهِ وَبَنیهِ لِکُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ یَوْمَئِذٍ شَاءْنٌ یُغْنیهِ

وَاَسْئَلُکَ الاَْمانَ یَوْمَ یَوَدُّ الْمُجْرِمُ لَوْ یَفْتَدى مِنْ عَذابِ یَوْمَئِذٍ بِبَنیهِ وَصاحِبَتِهِ وَاَخیهِ وَفَصیلَتِهِ الَّتى تُؤْویهِ

وَمَنْ فِى الاَْرْضِ جَمیعاً ثُمَّ یُنْجیهِ کَلاّ اِنَّها لَظى نَزّاعَةً لِلشَّوى