پای شکسته مادرم
دوشنبه 18 بهمن 1395 :: نویسنده : محمد طاهری
للباقی
دیروز پای مادرم شکست. دیشب در جلسه جبهه واحد بودیم که خواهرم زنگ زد و خبر داد. جلسه را نیمه کاره تمام کردیم و سریع خودم را رساندم خانه. با هیئتی بلند پایه! مادر را بردیم دکتر و پایش را گچ گرفتیم. مادر را دامادمان کول کرده بود و کلی خندیدیم و مادرم هم وسط آن همه دردش می خندید. چون خانه خودمان پله دارد مجبور شدیم مادر را بیاوریم نزدیک ترین خانه، خانه خواهرم.
بچه آخر بودن لذت خاصی دارد. اولا که همه پیش تو راحت تر هستند. ثانیا سنگ صبور میشوی ثالثا توانایی هرگونه مسخره بازی داری!! و از همه چیز جذاب تر برایم این ست که می توانم نوکری کنم. من این نوکری خانواده را با هیچ افتخاری در عالم عوض نمی کنم. علی رغم اعتماد و احترامی که خانواده نسبت به من دارند و شخصیتا آدم مستقلی هستم اما همیشه خواسته ام جوری باشم که نشان بدهم من هنوز بچه آخرم! همان ته تغاری لووث!!
این چند روز پیش مادر هستم و کارهایش را انجام میدهم. برنامه های اواخر هفته انجمن را احتمالا لغو کنیم. تلفنی و تلگرامی دارم بعضی از کارهای انجمن را پیگیری می کنم. در اتاق خواهرزاده ام بساط لپ تاپ راه انداخته ام که درس بخوانم. خواهرزاده ام را روی شانه سوار می کنم و کمی سواریش می دهم؛ کمک خواهرم گردگیری می کنم و مانده ام در پیدا کردن برخی ضرایب این مقاله کذایی! حرف ها دارم روی برنامه فردا شب انجمن؛ ایضا چیزهای دیگر. ظهری مجالی شد با مادر و خواهرم درباره موضوعی جدی صحبت کنیم. هرچند آن ها هر وقت می خواستند جدی باشند من جدی نمی گرفتم اما این بار حرف ها جدی بود!
للحق
