فکر و بهار

للباقی

فکر کردن، لذت خاصی دارد؛ با فکر کردن ست که آدمی بر پهنه بی کران هستی، جاری می شود ... .
فکر کردن در بهار اما لذت دوچندان دارد؛ در بهار، هستی بی کران می خندد و تو می توانی با آن خنده، به لایه های عمیق تر هستی سفر کنی.

ساقیا سایه ابر است و بهار و لب جوی
من نگویم چه کنی ار اهل دلی خود تو بگوی

للحق