غروبم

للباقی

غروب، با عظمت است. عظمتش به خاطر آن خورشیدی ست که هنگامه غروب، تازه متوجه هیبت ش می شوی.

اما غروب آدمی، هیچ با عظمت نیست؛ صدای درهم شکستن و خرد شدن و له شدن هایش را می‌شنوی و میبینی که همه هیبت ش مثل آبی پلشت و بی مایه ریخت و جاری شد و به گند آبی رسید.

 

سسسس؛ ساکت باش؛ بگذار غرق غروب خودم باشم ... .

للحق