فردیت فربه

للباقی

 

رفته رفته آدم های این جامعه آن قدر در خودشان و فردیت شان غرق شده اند، که یادشان رفته موجودی اجتماعی اند. 

وقتی آدمی فردیت ش فربه شد، زیر بار مسئولیت نمی رود و در جامعه ای که مردمش مسئولیت پذیر نباشند، باید فاتحه همت ها و انگیزه ها و حرکت های بزرگ را خواند. 

برای جوان امروز مسئولیت یک زندگی جدید توجیه پذیر نیست چرا که غرق در فردیت ش است؛ یا غرق در بیکاری و علافی ست یا غرق در کتاب و درس است یا غرق در ورزش و بدن سازی است یا غرق در موسیقی است یا غرق در ترید کردن است یا غرق در ... . ایده آل جوان امروز این است که او را با دنیایی که در آن غرق است به علاوه یک هندزفری تنها بگذاری! 

از طرفی مادامی که از فردیت ها فاصله نگیریم، رخوت همه وجودمان را فرا می گیرد و منزوی و بی خاصیت می شویم؛ چگونه میشود آدمی این همه درد در جامعه و پیرامونش ببیند و بی تفاوت از کنار این ها بگذرد؟ چون غرق در فردیت ش است. 

ما یکبار خلق می شویم و یکبار زندگی میکنیم؛ چه خسران عظیمی ست که این زندگی به فردیت فربه سپری شود و از بره و کهره و گوساله کم اثر تر باشیم! چرا که لااقل آن ها به قدر طعام، برای جامعه نفع می رسانند و فردیت شان ذبح می شود!!!

 

میلاد حضرت امیرالمومنین اسدالله الغالب علی (ع) است؛ کسی که در عین قدرتمندترین مرد بودن، مظلوم ترین مرد دنیا ست؛ کسی که از خویش رهیده بود و همه وجودش را صرف خدمت به خلق الله کرده بود.

خدایا به حق عظمت علی و اولاد علی(علیهم السلام) من را از دست این فردیت های ویران گر نجات بده و وجودم را برای خلق ت که عیال الله نامیدیش موثر و مبارک کن و همه زندگیم را به عنایت ت، در مسیر تحقق اراده الهی قرار بده.

بمنّه و کرمه

ر.خ؛ پایان سفر 

للحق