خداکاوی

للباقی

هیچ چیزی ارزشمندتر و مقدس تر از کشفیات وجودی و شخصی انسان نیست؛ من اسمش را می گذارم `خداکاوی`. 

خداکاوی جنسش لزوماً از جنس الهیات و فلسفه و کلام و ... نیست؛ بلکه حتی می تواند کشف یک عادت ساده جسم ی باشد که مثلاً من در ساعات بعد از ظهر خوش اخلاق ترم!!

هرچه انسان خودش را می کاود، دارد خداوندگارش را واضح تر می یابد؛ خداکاوی یک سفر درونی است و آدمی را به سرزمین های ناشناخته وجودیش رهنمون می سازد؛ شاید بیان خداکاوی بعضی از آدم ها عیناً مثل هم باشد اما امکان ندارد حقیقت این خداکاوی ها درست یکی باشد چرا که در تجلی خدا، تکرار راه ندارد. به عبارت دیگر هیچ دو خداکاوی، مثل هم نیستند و انسان ها خداکاوی شان انحصاری و منحصر به فرد است. 

من برای خداکاوی هایم ارزش قائل ام؛ و برای همه چیزهایی که برایم خلق خداکاوی می کنند و برای همه زمان ها و مکان هایی که خداکاوی م در آن ها رخ می دهد.

ما بی خداکاوی، زندگی پلشت و تقلیدی و تکراری خواهیم داشت! 

و پناه می برم به خدا از همه لحظاتی که از فرط تکرار و عادت، در باتلاق هرزگی روزمرگی غرق می شویم.

از خدا، خداکاوی را طلب می کنم که والله ولی التوفیق ... .

بعد التحریر: 

امیر المومنین علی (ع): وَ تَحْسَبُ أَنَّکَ‏ جِرْمٌ‏ صَغِیرٌ

وَ فِیکَ انْطَوَى الْعَالَمُ الْأَکْبَرُ

( و تو گمان می کنی که جِرم ت کوچک است، در حالی که دنیای بزرگی در تو نهفته است.)

 

للحق