جدیتِ گمشده ها

للباقی

سرنوشت انسان انتهای مسیر گمشده هایش است؛ هرچه گمشده هایش عمیق تر، سرنوشتش متعالی تر. 

شاید عیار جدیت گمشده ها را باید در لطیف ترین لحظات زندگی آدمی، یعنی هنگامه ی خلوت و دعا جست و جو کرد؛ در آن لحظات قدسی، که فقر ذاتی مان عیان تر جلوه می کند هر چه عمق طلب گمشده ها بیشتر باشد عیار جدیت گمشده ها بیشتر است و وجود آدمی مستعد تر برای عالی شدن. 

هنگامی که گمشده ها جدی شدند همه ابعاد وجود آدمی هم افق می شوند و تشنگی و حیرانی و حرکت آغاز می شود ... .

خدایا گمشده هایم را از تو می خواهم؛ هم اصلش، هم فهمش و هم وصلش ... .

للحق