بار و سکینه

للباقی

هنگامه ی بارهای سنگین، بهترین فرصت برای عیارسنجی عمق و سعه وجودی ما انسان هاست. اگر توانستی در پرتراکم ترین لحظات و در نفس گیرترین اوقات، همچنان مثل یک دریای آرام، پر از طمأنینه و سکینه باشی پس آماده بارهای سنگین تری هستی. و ما خوب می دانیم که اصل انسانیت ما به همین میزان بارهایی است که بر دوش مان می گیریم؛ آن چنان که خدای خالق در یک آزمایش بزرگ و راستی آزماییِ هستی شناسانه، در بین همه موجودات و حتی کوه! انسان را برنده این آزمایش می داند هرچند که او ظلوم و جهول باشد ... ."إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَنْ یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُومًا جَهُولًا"

خدایا طمأنینه و سکینه مان را از دست داده ایم و بار بر دوش مان سنگینی می کند؛ اما به لطف و عنایتت به جای برداشتن بار، وجودمان را توسعه بده و با فضل ت بر بار مان بیفزا آن چنان که در سخت ترین زمان ها و کارها با یاد تو دریا دریا آرام شویم  ... .

بمنّه و کرمه

للحق