حرکت و اثر
للباقی
به لطف حضرت دوست، در عنفوان جوانی کم کارهای گوناگون را تجربه نکرده ام؛ که شاید اصلاً عنفوان جوانی تنها فرصت استمزاج باشد!
در میانه همه کارها با همین اندک بضاعت وجودی که داشتم همیشه دعایم از خدا و درخواستم از خود، "حرکت" و "اثر" بوده است که انتهای مسیر زندگی سرافکنده نباشم که انگار نه انگار آدمی خلق شده است و توفیق حیاتش داده اند و می توانست در مسیر تحقق اراده پروردگارش سهم مهمی داشته باشد.
خدا را گواه می گیرم این دغدغه با شدت و ضعف، همیشه با من بوده است و شاهدش آن خواب خاص! و به واسطه این دغدغه، همیشه این سوال همراه من بوده است که آیا این جایی که قرار دارم همانی است که باید؟!! و چه قدر جواب دادن به این پرسش سهل ممتنع است؛ هلاکت در جواب این پرسش آن است که به یک سمت آرمان گرایی یا واقع گرایی یَله شوی ... . و تو خوب می دانی که جواب به این پرسش، مضاف از آرمان گرایی و واقع گرایی، باید مبرا از توجیه و سهل انگاری باشد! و تو خوب تر درک می کنی که قادر نخواهی بود جواب دقیقی پیدا کنی اِلا و لابد ... .
هر چه در این سال ها فکر کردم و زمینه های مختلفی را دیدم و تجربه کردم و خودم را در ساحت های مختلف آزمودم، به جوابی کامل تر از این نرسیدم: هر کجا می خواهی باش و هر چه می خواهی انتخاب کن اما سعی کن همراهی انسان کامل نصیبت شود ... .
که تنها چیزی که در این زندگی اصالتاً ارزش دارد، فدا شدن در مسیر انسان کامل است.
بعدالتحریر: این حرف ها نه تنها برای دهانم! بلکه برای وجودم زیادی است! اما دلم به همین آرزوها خوش است؛ بگذار در جوانی، بلند بلند آرزو کنم و دل بسپرم به مسیری که می تواند انتهایش لطافت نور و عظمت رهایی و وصل باشد.
للحق
