صفا به توان صفا
بعد از امتحانات پایان ترم و موقع خداحافظی از دوستان
تشکیلاتی، یکی از دعاهایی که می کردیم و انشالله اش را آغوش دوستان می گفتیم،
توفیق دیدار همراه با همِ رهبری در ماه مبارک بود.
طبق عادتِ به قول رفقا پطروس بازی ما، دو سالی این دیدار را
خودم نرفتم و دوستان به جای ما مشرف شدند و خاطراتی که تعریف می کردند و بعضا
چیزهایی که در تلویزیون می دیدیم، ما را خیلی مشتاق کرده بود. امسال هم بر همان
عهد پطروس بازی بودیم اما نمی دانم این وسط چه ها شد که برای بقیه دوستان مشکلاتی
پیش آمد و قرعه الحمدلله به نام ما زده شد.
با گیرهای سه پیچی که تا ندهی کارت راه نمیافتد، توانستیم
دو سهمیه هم برای واحد خواهران بگیریم که دیگر هیچ گونه عذاب وجدانی درین بین
نداشته باشیم و با قلبی مطمئن راهی سفر شویم.
از آنجا که سفر هوایی برای دانشجو جماعت ظاهراً یک ناپرهیزی
اشراف گونه غیر قابل بخشش در محضر خداست!! امسال هم مسئولین به بیشتر از اتوبوس
راضی نشدند و انگار ...
