سه شنبه 30 آذر 1395 :: نویسنده : محمد طاهری
للباقی
نماز مغربی گفتم الحمدلله امشب، شب قدری چیزی نیست به خدا! یلدا که ربطی مبطی به حال و حس و حضور قلب و از این چیزها ندارد که؛ و گرنه داغون داغون بودم. نمازی به غایت، بی خاصیت خواندم و با بچه ها رفتیم دفتر. امشب برنامه خوابگاه هم داشتیم که وقت نبود من بروم و علی و حسین رفتند. از طرفی محفل یلدایی خانوادگی ما هم افتاده بود فردا شب به علت حضور حداکثری! امشب می خواستم بروم محفل خوب دوستان خوبم. خیلی حال سنگینی داشتم. می دانستم که خیلی وصله ناجوری هستم میان جمع شان، می دانستم صفا و خلوص و پاکی شان، می دانستم دردم، می دانستم دوایم. البته نه! دوایم را ... . هیچی آقا اصلا!! در محفل که نشستم هم دیدم خیلی اوضاع خراب ست. وضعی بود خدا می داند. گفتم این بنده خداها چه گناهی کرده اند که چون منی له و داغون باید در مجلس شان باشم و یک دستی شان را خراب کنم. می ترسیدم دعای این جماعت مخلص به خاطر من تا یک متری هم بالا نرود!! خواستم بیایم بیرون. اما گفتم بابا دیدی طقی به طوقی خورد و ما هم به خاطر همین ها، حالمان عوض شود. سرم کلا پایین بود. استاد اهل دلی شروع به صحبت کرد و چه آتشی زد این دل من را. بعدش هم چند غزل حضرت حافظ؛ سنگینی و بغض این مدت اخیر همه آزاد شد و چه آزادی!! چیزی در مایه های خرمشهر، حلب آن هم با نازی!
باران می زد و در راه قدم می زدم و با حسام الدین سراج بلند بلند، از فریب چشم هایت می خواندم و گوش شیطان کر، از هر دو جهان آزاد ام.
خیلی مخلصصصصصصصصصصصصیم ای شما!!!
للحق
